I Międzynarodowy Land Art Festiwal
Lubartów-Kozłówka 26.06-01.07.2012

Pierwszego lipca do kozłowieckiego parku przybyli miłośnicy sztuki i natury. W tym dniu zakończył się bowiem trwający od 26 czerwca I Międzynarodowy Land Art Festiwal. Przez tydzień artyści z Francji, Finlandii, Niemiec, Anglii, Litwy oraz Polski pracowali nad realizacjami, do których tworzenia używali tylko materiałów pochodzących ze środowiska naturalnego. Tworzywem artystycznym były korzenie, gałązki wikliny, rozmaite kamienie, ścinki kory, gont i drewniane bale. W różnych zakątkach zespołu pałacowo-parkowego powstały niezwykłe instalacje. Można odszukać je zarówno na polankach, alejkach parkowych, trawnikach, wśród drzew, ale też ukryte gdzieś głęboko w zaroślach.

Otwarta formuła festiwalu, w której nie narzucono żadnej problematyki czy ścieżki tematycznej, pozwoliła artystom swobodnie wyrazić swoją wizję, ideę oraz postawę estetyczno-artystyczną.  Pożądany był jedynie szacunek dla natury oraz historycznej i zabytkowej tkanki Zespołu Pałacowo-Parkowego w Kozłówce. Każdy z artystów pracował indywidualnie, ale w międzyczasie było wiele okazji na rozmowę, wymianę poglądów i przemyśleń. Cała grupa zaprzyjaźniła się ze sobą i z Kozłówką, a to co zostało  stworzone  w parku to ich refleksja nad tym miejscem.

Dietmar Voorwold z Niemiec i Linda Gorgon z Wielkiej Brytanii zatytułowali swoje instalacje: „Miejsce relaksu” i „Miejsce odpoczynku”. Zapewne jest to korespondencja z parkiem, który dla odwiedzających jest takim właśnie miejscem. Nie bez znaczenia jest sama forma obydwu instalacji w postaci  koła i kosza. Tworzą one bowiem bezpieczną przestrzeń, w której można znaleźć spokój i schronienie.

Na polance, sąsiadującej z Dietmarem, działał litewski florysta  Jurgis Ramanauskas,  którego instalacja zbudowana z długich pali wbitych w ziemię pod różnymi kątami, oglądana z różnych miejsc parku, zbiega się ze sobą tworząc jeden punkt.

Rafał Eret  stworzył „Zjawisko”. Realizacja całkowicie została wykonana z wiklinowych pędów wynurzających się spod ziemi, tworząc trzy zjawiskowe uformowane kępy.

instalacja - Rafał Eret

Dwa leżące obok siebie głazy narzutowe zainspirowały Marcina Jabłońskiego do zaaranżowania "relacji". Instalacja została wykonana z różnej długości nieheblowanych ścinków w bitych w ziemię. Praca odzwierciedla relacje międzyludzkie, które są pełne wzlotów i upadków a także jasnych i ciemnych dni.

realizacja - Marcin Jabłoński

Nieopodal przy alei grabowej Monika Kudłacz wykorzystała ciekawe zjawisko przyrodnicze, naturalną granicę między łąką a mchami, które ścielą się obficie w cieniu grabiny. Realizacja jest bardzo rozległa i składa się z kilku elementów. Linia stworzona z cienkich gontowych deseczek stanowi otwartą granicę, którą można jednak w każdej chwili zamknąć.

Monika Kudłacz przy pracy

Tuomas Korkalo pochodzący z Rovaniemi zachwycił się promieniami słonecznymi, przebijającym się z trudem  przez gęstą kopułę drzew . Swoje dwie niezwykle delikatne, ale będące w wyraźnym kontraście do otoczenia, realizacje nazwał "smugami światła"

W najdalszym zakątku parku, w poprzek alei rozpostarł swoją pajęczynę Olivier de Sepibus. Artysta z Francji, szukał odpowiedzi na nurtujące go zagadnienie - jak natura funkcjonuje wspólnie z kulturą. Na pomysł wpadł w momencie, gdy większość prac była w fazie końcowej, ale jego mobilizacja była tak ogromna, że nie jadł, nie spał, tylko pracował. Zaowocowało to chyba najbardziej zaskakującą i największą przestrzennie realizacją. Plątanina sznurka rozpięta między drzewami, której centrum stanowi ławka. Olivier zatytułował swoją pracę „Pokój na Ziemi”

W tej wyliczance nie można pominąć  Ryszarda Litwiniuka, znakomitego polskiego rzeźbiarza na stale mieszkającego w Kanadzie. Bezpośrednią inspiracją dla artysty były bocianie gniazda, które jak mówił podczas wernisażu, są nierozerwalną częścią polskiego krajobrazu i które po wielu latach emigracji miał szczęście  ponownie zobaczyć na lubartowskiej ziemi. Instalację całkowicie zbudowaną z korzeni obejrzeć można na centralnej alei tuż przy fontannie.